روند شیوع چاقی و چاقی شکمی در بزرگسالان شهر تهران (۸۷ – ۱۳۷۸)

سابقه و هدف: چاقی یکی از عوامل اصلی بیماریهای غیر مسری است که روند رو به رشدی دارد. این مطالعه با هدف سنجش روند شیوع چاقی و چاقی شکمی در بزرگسالان تهرانی طی دوره زمانی متوسط 6/6 ساله انجام شد. مواد و روشها: در یک مطالعه آینده نگر، قد و وزن 4402 نفر از افراد 20 سال به بالای شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران طی سالهای 1378 تا 1380 (فاز 1) و مجدداً طی سالهای 1381 تا 1384 (فاز 2) و سالهای 1385 تا 1387 (فاز 3) اندازه گیری شد. معیارهای تعریف شده برای چاقی، نمایه توده بدنی بیشتر و مساوی 30 و برای چاقی شکمی، محیط دور کمر ≥ 94 سانتی متر در مردان و ≥80 سانتی متر در زنان در نظر گرفته شد. افراد مورد مطالعه بر اساس سن و جنس، گروه بندی شدند و طی 6/6 سال پیگیری، شیوع چاقی و چاقی شکمی در آنها مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: شیوع چاقی در فازهای 1، 2 و 3 در مردان به ترتیب 8/15%، 6/16% و 1/21% و در زنان 5/31%، 7/37% و 6/38% بود (001/0p<). شیوع چاقی شکمی در سه فاز ذکر شده، به ترتیب در مردان 5/36%، 2/57% و 3/63% و در زنان 7/76% ، 8/83% و 6/83% بود (001/0 >p). در مقایسه با فاز 1، مردان سنین 29- 20 سال در فاز 3 بیشترین میزان افزایش چاقی و چاقی شکمی را داشتند (به ترتیب 3/3و 2/2 برابر). در هر دو جنس در فازهای 1 و 2 روند رو به رشد چاقی مشاهده شد، در حالیکه در فازهای 2 و 3 این روند در مردان دیده شد، اما در زنان مشاهده نشد. نتیجه گیری: این مطالعه خطر افزایش شیوع چاقی و چاقی شکمی را در هر دو جنس بویژه در مردان جوان نشان می دهد و ما را به آموزش به مردم در رابطه با اصلاح شیوه زندگی در یک حرکت فوری فرا می خواند.